culturele activiteit 7

Donderdag 16 juni ben ik met mijn moeder naar de voorstelling ‘Nelken’ geweest in de stadsschouwburg. Een voorstelling van Pina Bausch.

Een voorstelling over de onderdrukking van mensen, liefde, en heel veel passie; je krijgt het je allemaal voorgeschoten in dit toneelstuk.

We kwamen de zaal binnen en het hele podium stond vol met roze anjers. Het zag er prachtig uit. De zaal werd donker en de voorstelling begon. Er kwamen vijf mensen het podium op die heel voorzichtig tussen de anjers liepen om ze niet omver te lopen en die allen een stoel neerzetten waar ze op gingen zitten. Na een tijdje kwam er beweging in. Een man stond op en liep de zaal in. Hij liep langs de rijen van stoelen en haalde een vrouw uit het publiek wie hij zijn hand gaf. Vervolgens leidde hij haar de zaal uit. Toen kwamen er nog twee spelers van het podium die allebei iemand uit het publiek mee de zaal uit brachten. Het was grappig, want de mensen die werden gekozen waren verbaasd en verrast, en de rest van het publiek zat gelijk op het puntje van hun stoel, afwachtend wat er zou gebeuren. Ik dacht eerst dat dit een spetterende opening van het toneelstuk was omdat ik dacht dat er nog wat vast zou zitten aan het feit dat die mensen naar buiten de zaal werden gebracht. Maar wat ik raar vond is dat die mensen na twee minuten weer in de zaal mochten gaan zitten en dat er verder geen gebruik werd gemaakt van het feit dat ze uit het publiek werden gehaald. De voorstelling begint liefelijk en ondramatisch met taferelen die een liefdevolle intimiteit vertonen. De spanning wordt langzaam opgevoerd. Om het anjerveld heen verschijnen mannen met herdershonden. Ze patrouilleren en voeren onverwachts paspoortcontroles uit. Ze verzinnen vernederende opdrachten voor de dansers en creëren een algehele sfeer van onderdrukking

Er werd met enorm veel passie geacteerd en gedanst en naar mijn mening was het geen moment saai. Er werd niet veel gesproken, het meeste werd weergegeven met lichaamstaal. Dat maakte wel dat de rode draad van het verhaal niet goed te volgen was. Wat ik er wel uit kon opmaken was dat de verschillende emoties van vele acteurs naar voren kwamen. De een was ontzettend vrolijk en altijd blij, de ander depressief en nergens toe in staat. Door middel van een geweldige samenwerking van dans en toneel werd het één geheel en een groot spectakel. Aan het eind van de voorstelling waren alle bloemen omgelopen, als teken dat alle kracht en energie die erin zat, is vebruikt.

Deze voorstelling is zeker aan te raden als je van dans en toneel houdt. Het roept zoveel emotie in je op omdat er ook zoveel emoties worden weergegeven op het toneel. Het is echter wel een abstracte voorstelling. Zoals ik al zei is de rode draad van het verhaal niet goed te volgen als je niet van te voren bent ingelicht.