Waren er grappen in de film

die je te grof vond?

- Zelf had ik een grap als ‘geen armen, geen snoep’ nooit gemaakt, maar die soort humor maakt wel dat de gehandicapte zijn situatie veel lichter ziet. En dat is alleen maar een goed teken.

 

Als Driss sneeuwballen gooit

naar Philippe die roerloos in

zijn rolstoel zit, mag je dan ei-

genlijk wel lachen?

• Altijd. Om leedvermaak kan je namelijk ook lachen. Driss maakt lol met hem, en Philippe ziet daar ook de lol van in, want hij weet ook wel dat Driss niet te ver zou gaan.

 

 Hoe komen mensen met een

handicap doorgaans in de me-

dia? Welk beeld krijgen we van

hen?

 In documentaires komen ze voor, dan is er meestal een bijzondere eigenschap aan de gehandicapte. Maar ook bijvoorbeeld als er geld ingezamelt moet worden maar ze komen ook naar voren als onderwerp waar rekening mee moet worden gehouden in de maatschappij.

 

 Heeft de film enkele vooroor

delen kunnen doorprikken? Zo

ja, welke?

Het idee dat het nooit beter wordt, wat het milieu van Driss heel duidelijk heeft, is hierbij doorgeprikt. Doordat hij in een ander milieu kwam heeft hij zijn normen en waarden aangepast en ziet hij de wereld door andere ogen.

 

Heeft de film jouw beeld over

zorg dragen voor mensen met

een handicap veranderd?

Ja, dat beeld is veranderd. Ik dacht namelijk altijd dat het alleen maar op een manier kon. Namelijk op de ultra formele manier, wat de andere sollicitanten lieten zien. Dus het uitsluiten van je persoonlijke inbreng. Dat kan dus wel, en dat was heel bijzonder om te zien.

 

Wat vind je van deze uitspraak

van de ‘echte’ Philippe:

“Voor

mij is lachen een manier om

met mijn invaliditeit om te

gaan. Dat is puur pragmatisch.

Ik ben voor honderd procent

afhankelijk van anderen. Dan

kan ik ze maar beter verleiden

door te lachen. Ik ken ook ge-

handicapten die alleen maar

boos kunnen zijn om hun lot.

Dat werkt minder goed.”

 

Ik vind het een hele goede uitspraak. Zijn humor is op nut en bruikbaarheid gericht.

 

 Kan je de titel van de film ver

klaren? Vind je deze passend?

Waarom ? Heb je andere sug

gesties?

De titel betekend ‘de onaanraakbare’ en staat voor de werkeloze immigrant en de zielige gehandicapten, die er samen in slagen om de vooroordelen die ze over zichzelf hebben, door hun vriendschap van zich af te schudden.

‘intouchables’ verwijst naar het kastenstelsel in India, waarbij de oonaaraakbaren de kastenloze onderklasse vormen. Deze laagste groep wordt gediscrimineert en gemeden. In de film laat de regisseur zien hoe we in het westen omgaan met vluchtelingen en immigranten. Ik vind de titel wel passend.

 

 Wat leert Philippe van Driss?

Philippe leert van Driss uit zijn gewoontes te stappen. Hij leert hoe bekrompen zijn eigen aristocratische milieu is. Ook leert hij van Driss lef te hebben. En zich niet zorgen te maken tegenover vrouwen over zijn situatie in een rolstoel.

 

 Wat leert Driss van Philippe?

Driss leert van Philippe om met fatsoen om te gaan met andere mensen. Bovendien krijgt hij veel verstand van kunst en muziek dankzij Philippe. Ook komt er regelmaat in zijn leven aangezien hij Philippe verzorgt, die een vast ritme heeft.

 

 Philippe en Driss zijn twee to-

taal verschillende karakters:

kan je voor elk hun typische

eigenschappen

opsommen

(vergelijk ook hun ‘biotoop’,

woonst, kledij...)

Typische eigenschappen van Philippe is dat hij heel fijngevoelig is, zeer beschaafd, en veel verstand van al zijn klassiekers.

Typische eigenschappen van Driss is zijn spontaniteit, zijn hele sterke intuitie en zijn ruwe stijl, maar zijn zachte hart.

 

Komen je vrienden uit min of

meer hetzelfde milieu? Of zijn je

vrienden heel verschillend van

elkaar? Hoe komt dat, denk je?

 

Mijn vrienden komen allemaal uit hetzelfde milieu. Ik denk dat dat komt doordat ik op een school zit en in een buurt woon waar kinderen het eigenlijk allemaal goed hebben en er niet heel veel verschillende culturen zijn.

 

 

Zou je vriendschap sluiten

met iemand uit een totaal

andere wereld/(sub)cultuur?

Waarom (niet)?

Tuurlijk, ik zou vriendschap sluiten met iedereen waarmee ik het goed kan vinden.

 

Kunnen vrienden je echt helpen

om obstakels te overwinnen?

 

Ja, dat is wat ik heb gezien in de film, en wat ik ook mee heb gemaakt zelf. Ze zullen je misschien niet volledig kunnen helpen, maar ze kunnen je zeker een stap verder brengen.

 

 

Vond je het een goede film? Waarom (niet)?

Ik vond het een hele goede film omdat ik het heel interessant vond om beide milieus samen te zien en ook wat ze elkaar hebben geleerd. Het was heel ontroerend om te zien dat Philippe in zijn situatie nog zo erg kan genieten.

 

 

Wat vond je het sterkste aan deze film?

Dat ze elkaar over elkaars angsten hebben heengebracht. Dat heeft Philippe bij Driss gedaan toen ze gingen paragliden en dat heeft Driss bij Philippe gedaan toen hij hem in de laatste scene van de film alleen liet in het café met zijn date. Het liet zien dat ze echt enorm veel om elkaar geven.

 

 

 

Waardoor bleef je geboeid?

Door de humor, en door de grote variatie in de scenes. Er gebeurt heel veel en er wordt erg veel verteld. Het hele leven van Philippe en Driss wordt laten zien.

 

 

Was er iets wat je minder goed vond?

Nee.

 

 

Was er iets wat je niet begreep?

Wat mij onduidelijk is gebleven is wie het zogenaamde broertje van Driss nou was. Hij zei dat het niet zijn broertje was, maar dat het gecompliceert was. Waarschijnlijk is het dus zijn zoon.

 

 

Welk moment uit de film is je het meest bijgebleven?

Wat mij het meest is bijgebleven is de laatste scene waarin Driss Philippe alleen laat met zijn date in het café. Ik vond dit heel aangrijpend omdat je zag dat Phillippe dus sinds lange tijd weer echt contact had met een vrouw en op het zelfde moment zijn ‘beste maatje’ ziet weglopen.

 

 

Zou je de film aanraden aan je vrienden? Aan je ouders? Waarom

wel/niet?

Ik zou de film zeker aanraden aan anderen omdat het een geweldig verhaal is. Er zit ontzettend veel humor in en het verveelt niet. Bovendien is het erg interessant om te zien hoe deze twee culturen met elkaar samenvoegen.

 

 

Met welk gevoel bleef je achter in je bioscoopzetel?

Met een tevreden en een hoopvol gevoel. Het komt namelijk uiteindelijk helemaal goed met Driss en Philippe en dat is wat je de hele film hun zo graag wenst.

 

 Werden er dingen behandeld waarover je meer wil weten?

Nee.

 

 

Weet je nog wat het allereerste beeld van de film was? En het laatste?

Het allereerste beeld van de film was de scene dat Driss met Philippe in de auto heel hard ging rijden en weddenschapjes maakte met Philippe. Het laatste beeld was het afscheid van Philippe en Driss, en de ontmoeting van Philippe en zijn toekomstige vrouw.

 

 

Wat vind je van deze kritiek?

Kan je ze begrijpen of hele-

maal niet?

Daar begrijp ik niks van. Ik vind het geen racistische film. Het laat juist heel realistisch zien hoe het in elkaar zit. Het geeft aan dat de film een heel goed voorbeeld geeft van hoe het ook kan zijn.

 

 

Zijn de personages uit INTOU-

CHABLES stereotypen?

Misschien in eerste instantie. Maar ze zijn bereid om zich naar elkaar toe te buigen.

 

 

Wat zijn de gevaren van het

werken met stereotiepe kar

katers?

Het gevaar is dat een vooroordeel bevestigd wordt. Mensen kunnen onbedoelt gekwetst worden.

 

 

 

Vind je dat filmmakers een be-

paalde verantwoordelijkheid

hebben bij het voorstellen van

bepaalde bevolkingsgroepen?

 

Nee dat vind ik niet, maar ik denk wel dat ze hun grenzen moeten trekken. Als je een duidelijke boodschap wil overgeven en je daar een grote groep mensen bij betrekt, moet je natuurlijk niet te ver gaan. Maar dat hebben ze naar mijn mening ook niet gedaan.

 

 

Kan een film een dialoog tot

stand brengen tussen bepaal-

de groepen? Hoe? Kan je een

voorbeeld geven?

Ja ik denk van wel. Als een onderwerp sterk genoeg is en mensen zich aangesproken voelen kan daar zeker een dialoog uit voortkomen. Niet alleen de discriminatie is in het spel, maar ook om het idee van hulpverlening staat heel erg in discussie. Of bijvoorbeeld de saaiheid van de westerse maatschappij. Dat men niet weet hoe ze zich moeten gedragen met als voorbeeld al die saaie sollicitanten die hulp wilde verlenen aan Philippe. Driss had daar toevallig schijt aan. Daarom viel hij zo in de smaak.

 

 

Wat vind jij van deze sociolo-

gische uitleg?

Ik kan me hier wel in vinden. Hij laat zien dat er hoop is in tijden van crisis.

 

Denk je dat mensen in deze

tijden behoefte hebben aan

warme verhalen? Waarom?

Omdat ze behoefte hebben aan saamhorigheid om de crisis gezamelijk aan te pakken en de hoop niet te verliezen en hun eigen crisis in een perspectief te kunnen plaatsen.